Loving You รักร้ายยัยจอมหยิ่ง

ข้อมูลเบื้องต้น

ความรักเกิดขึ้นกับใคร เมื่อไหร่ ก็ไม่มีใครรู้อาจจะเกิดขึ้นกับคนรอบๆตัวเราก็ได้แต่รักของฉันน่ะสิ เกินขึ้นรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทันแต่ฉันมั่นใจว่านี่เป็นรักแท้ของฉัน.................



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราแต่งจบ เราคงแต่งไม่จบถ้าเราไม่ได้เพื่อนที่แสนดีอย่างเมย์มาช่วย ยังไงเราก็ขอให้อ่านแล้วช่วยคอมเม้นด้วยน้าา เราคงต้องรีบไปก่อนและน้องเราแย่งคอมไปเล่นต่อTT_TT บ๊าย บ่ายยย

เนื้อเรื่อง

“กรี๊ดดดดๆๆ แกๆๆ” มุกกี้ เพื่อนสนิทสุดน่ารักของตะโกนเรียกฉันกับเรนเพื่อนรักอีกคนของฉัน

“มีไรแก?? ร้องซะอย่างกับมีคนตาย”ฉันถามมุกทันทีที่มันมาถึงโต๊ะ 

“ไม่มีใตรตายหรอกแก แต่ว่า....” ยัยมุกเว้นระยะให้พวกฉันเกิดความอย่างรู้มากขึ้นกว่าเดิม

“ว่า…” ฉันกับเรนพูดพร้อมกัน 

“มีรุ่นพี่ย้ายมาใหม่ ที่สำคัญหล่อมากกก” ยัยมุกทำหน้าฝันหวาน

“โห่~~~” จริงๆเลยเพื่อนฉัน

“แล้วแกเอาพี่ท็อปสุดที่รักของแกไปไว้ที่ไหนล่ะห๊า?” เรนถามเพื่อนรักด้วยท่าทางกวนๆ

“ก็เอาไว้ที่เดิมแหละแก แต่คนนี้ฉันอยากให้เป็นแฟนกับยัยเพ้นท์” มุกชี้มาที่ฉัน

“ห๊า!! ฉัน!!” ฉันชี้มาที่ตัวเอง

“แกนั้นแหละยัยเพ้นท์” ชัดเลย ฉันเนี้ยแหละชื่อ เพ้นท์ แต่ทำไมมันต้องอยากให้ฉันเป็นแฟนกับไอ้พี่คนนั้นด้วย แม้แต่ชื่อฉันยังไม่รู้จักเลย

“เพราะ??” ฉันถามมันสั้นๆ

“พี่เค้าหล่อ นิสัยดี น่ารัก”

“ถามจริงแกเคยเจอพี่เค้าหรอยะ??” เรนเงยหน้าจากหนังสือเรียนขึ้นมาถาม

“ไม่เคย” มุกตอบหน้าตาย

“อ้าววว”

“ชั่งมันเถอะแกลืมหรือเปล่า คาบแรกวันนี้มีสอบฟิสิกส์นะ” เรนบอก ถึงว่าอ่านอยู่ได้

“ฉันกับมุกไม่ต้องอ่านก็ได้ ยังไงๆก็ตกเนอะ” ฉันไปพยักหน้ากับมุก

“ฉันสิตกคนเดียว แกเกือบเต็มตลอด” อ้าวหรอ

“แต่เรื่องนี้ฉันไม่รู้เรื่องนะโว้ย” ว่าแล้วฉันหันไปนั่งอ่านหนังสือต่อ โคตรยากกก  แล้วฉัน มุก และเรนนั่งติวฟิสิกส์จนถึงเวลาสอบ

“นักเรียนเข้าห้องสอบได้” เอ่อ...จะบอกว่านี่เป็นการสอบเก็บคะแนนเฉยๆแต่ป้าแกทำอย่างกับว่าเป็นการสอบเข้ามหาลัยยังไงยังงั้น  และแล้วการสอบวิชาฟิสิกส์ที่เมามันใน2ชั่วโมง ก็ผ่านไป

“ตกแน่แกT_T” ฉันบอกกับมุก ความจริงฉันก็ทำได้ไม่ถึง60 ข้อจาก100

“ฉันเชื่อแกแล้ว ดูหน้าแกก็รู้” หน้าฉันมันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอยะ

“ปลงเถอะแก” เรนพูด

“นั่นสิสอบตกเป็นเรื่องธรรมชาติ” ตกก็ชังมันเนอะ

“ไปเรียนคาบต่อไปเถอะ” พวกฉันเดินตามหลังเพื่อนๆในห้องไปเรียนศิลปะวิชาโปรดของฉัน

“แกๆนั่นใครอ่ะ หล่ออ่ะ” เรนถาม ตอนต้นเรื่องมันอ่านหนังสือคงคิดว่ามันเป็นเด็กเรียนใช่ไหมล่ะ แต่พอหลังสอบเสร็จอาการมันจะเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนอย่างที่เห็นเลย

“ไหนๆอ่ะแก” มุกเป็นไปด้วยอีกคน

“ไม่ทันแล้ว เพ้นท์แกไม่สนจริงอ่ะ” เรนถาม

“อือ” ไม่ใช่ว่าฉันไม่สนผู้ชายนะแต่ว่าฉันแค่คิดว่าถามเป็นคนที่ใช่เดี๋ยวเค้าก็มาหาเราเอง

“ถามจริงแกชอบผู้ชายป่ะเนี้ย”

“ชอบสิแก หรือแกอยากให้ฉันชอบผู้หญิง” ฉันแกล้งถามมันเล่น

“โน โน โน แกชอบผู้ชายน่ะดีแล้ว” เรนรีบพูดก่อน

“ไปเรียนได้แล้วแก” ฉันเร่งเพื่อนๆไปเรียน

“เออๆ” แล้วพวกเราเดินเข้าห้องเรียนเป็นกลุ่มสุดท้าย555

   กริ๊งงงงง~~~~

   พักสักที

“ไอ้เพ้นท์แกเฝ้าโต๊ะนะ จะกินไรว่ามา” มุกบอก

“อะไรก็ได้ น้ำเอากาแฟแก้วหนึ่ง” ฉันสั่ง

“โห่ เล่นกาแฟเลยหรอ”

“อืม ไม่ไหวแล้ว” ง่วงมาก เมื่อคืนดูซีรื่ย์ดึกไปหน่อย

“เออๆ  รอเดี๋ยวแล้วกัน” เรนพูดแล้วออกไปซื้อข้าวกลางวันกัน ส่วนฉันเดินไปหาโต๊ะริมๆเพราะคนมันน้อยดี

“เอ่อ น้องครับพี่นั่งด้วยคนได้ไหม” พี่ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งฉันไม่คุ้นหน้าเอาซะเลยเข้ามาขอนั่งด้วย

“ค่ะ” ฉันตอบไป เพราะโต๊ะนี้ก็กว้างแถมตอนนี้คนในโรงอาหารก็เริ่มเยอะแล้วด้วย

“ขอบคุณครับ” ฉันกับพี่คนนั้นนั่งคนละมุมโต๊ะกัน

“แกๆๆ มาแล้ว” เรนตะโกนมาแต่ไกลแล้วตามมาด้วยมุก

“ใครอ่ะแก” เรนถาม

“ไม่รู้จัก” ฉันตอบหน้าตาย พลางดึงข้าวผัดกับกาแฟมากิน

“อ้าว” เรนร้องออกมา

“พี่ใช่คนที่ย้ายมาใหม่หรือเปล่าคะ” มุกที่เงียบอยู่สักพักถามขึ้นมา

“ครับ” พี่คนนั้นตอบ อ๋อหรอเพิ่งย้ายมา

“อ๋อ พี่ชื่ออะไรคะ” เรนถามขึ้นมาบ้าง

“พาร์ทครับ” พี่คนนั้นตอบอีก

“ชื่อมุกนะคะยินดีที่ได้รู้จัก” มุกชิ่งแนะนำตัวก่อน

“ฉันชื่อ เรน คะยินดีที่ได้รู้จักค่า” เรนก็แนะนำตัวอีกคน ถามเหล่าแฟนๆของมันมาเจอเข้าฉันอยากรู้จริง จริ๊งว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ครับ แล้วน้องคนนั้นชื่ออะไรครับ” พี่พาร์ทมองมาทางฉัน

“เพ้นท์” ฉันตอบไปสั้นๆ

“ไอ้พาร์ทรอนานเปล่า” เสียงคุ้นๆตะโกนมาแต่ไกลพอหันไปเท่านั้นแหละ ยัยเรน กับยัยมุกรีบกลับที่แทบไม่ทัน พี่เก้ากับพี่ท็อปเดินเข้ามา

“ไม่นานหรอก” พี่พาร์ทตอบ

“อืม อ้าวที่รักอยู่นี่เองหรอ” ที่ท็อปพูดกับมุกฉันว่าคู่นี้เลียนๆนะ

“ค่าาา” ยัยมุกที่ไม่รู้จะพูดนอกจากคำๆนี้ ตลกอ่ะตอนนี้หน้ายัยสองคนนั้นดูไม่ได้เลยอิอิ

“งั้นที่จะแนะนำให้รู้จัก นี่ไอ้พาร์ทเพื่อนใหม่พวกพี่” ที่ท็อปแนะนำพี่พาร์ทให้พวกเรารู้จักเป็นรอบที่2

“ยินดีที่ได้รู้จักค่า” มุกกับเรนพูดพร้อมกันแล้วส่งสายตาขอร้องไปทางพี่พาร์ทเชิงว่า อย่าบอกนะ ประมาณนี้

“ครับ” พี่พาร์ทตอบยิ้มๆ

“ส่วนนี่มุกแฟนฉัน แลัวก็เรนแฟนไอ้เก้า” พี่ท็อปแนะนำมุกกับเรนให้พี่พาร์ทรู้จักเป็นครั้งที่สอง

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ^^”

“หม้อ” ฉันพูดเบาๆแต่ได้ยินกันหมด

“เมื่อกี้เพ้นท์พูดว่าไรนะ” พี่เก้าถามฉันเป็นคนแรก

“เปล่าค่ะ” ฉันตอบไปตรงข้ามกับความจริง

“เอ่อ นี่เพ้นท์” พี่ท็อปแก้สถานการณ์โดยการแนะนำฉันให้พี่พาร์ทรู้จัก

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ น้องเพ้นท์” พี่พาร์ททำหน้ายียวน

“ย่ะ” ฉันตอบเบาๆ ฉันเริ่มกินข้าวโดยไม่สนใจใคร

“แล้วน้องเพ้นท์มีแฟนหรือยังครับ” พี่พาร์ทถามขึ้นมาอีก

“....” ฉันไม่สนใจคิดซะว่าไม่ได้ถามฉันก็แล้วกัน

“ยังไม่มีคะ!!” เรนตอบขึ้นมา

“ไอ้เรน” ฉันเรียกเรน  บังอาจขายเพื่อนหรอ

“จริงหรอครับ” พี่พาร์ทถามอีก แน่นอนฉันไม่มีทางตอบ

“จริงค่ะ ไม่เคยมีด้วย” มุกเห็นว่าฉันไม่ตอบเลยตอบแทนฉัน ฉันต้องขอบคุณพวกมันหรือเปล่าเนี้ย

“จริงป่ะเนี้ย” พี่ท็อปถามยัยมุก

“จริงค่ะ ไม่รู้ว่ายัยนี่มีปมอะไรกับผู้ชายหรือเปล่าถึงได้ไม่ยอมมีแฟน หวงคานอยู่ได้” เรนเสริมไปอีก แหม่เพื่อนฉันรักฉันจังนินทาระยะเผาขนเลยนะเนี้ย

“เพิ่งรู้นะเนี้ย ไอ้พาร์ทแกไม่มีแฟนไม่ใช่หรอจีบเลยดิ” พี่เก้ายุ อ้าวไหงมาลงที่ฉันล่ะ

“พี่เก้า!!” ฉันตะโกนขึ้นมา แล้วลุกออกไปจากโต๊ะทันที มันน่าโมโหไหมล่ะ

“เฮ้ รอด้วยสิครับ” พี่พาร์ทลุกตามฉันมาติดๆ

“โว้ย จะตามมาทำไม” ฉันรีบเดินขึ้นลิฟต์ไปทันทีห้องเรียนฉันมันอยู่ไกลอ่ะขี้เกียจเดินมากกก

“รอด้วยดิ” พี่พาร์ทเดินแทรกตัวเข้ามาในลิฟต์ทันพอดี

“ทำไมไม่รอพี่เลยล่ะ รังเกียจพี่หรอ” พี่พาร์ทพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน

“ปะ...เปล่า” อยู่แคสองคนซะด้วยน่ากลัวอ่ะ พี่พาร์ทขยับเข้ามากล้อีก

“พะ...พี่จะทำอะไรอ่ะ” ฉันหลับตาปี๋ด้วยความกลัว

  แชะ แชะ

สะ...เสียงกลัอง

“หน้าเธอตลกอ่ะ” พี่พาร์ทชูโทรศัพท์ขึ้นมาให้ฉันดู

“ไอ้พี่พาร์ท ตายซะ!!!” ฉันกำลังจะวิ่งไปหาพี่พาร์ทแต่...

  กึก กึก

ละ...ลิฟต์ค้าง

“เฮ้ย!!” ฉันกับพี่พาร์ทร้องพร้อมกัน

“ทะ...โทรศัพท์ เอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาพวกพี่เก้าสิ” ฉันเร่งพี่พาร์ท

“ได้ๆๆ” พี่พาร์ทล่วงโทรศัพท์ออกมา

“แบตหมด” โอ๊ยย ฉันอยากฆ่าพี่แกจัง

“โถ่โว้ย!!” ฉันระเบิดโทสะออกมา แล้วหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาบ้าง

“.....ฮัลโหล ไอ้เรนช่วยด้วย”

(เห้ยแกมีไร) เรนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงตกใจ ตามด้วยเสียงเอะอะของพวกที่เหลือ

“ลิฟต์ค้างอ่ะแก แล้วฉันติดอยู่ในลิฟต์” ฉันพูดรวดเดียวจบ

(ลิฟต์ค้าง!! เดี๋ยวฉันไปตามครูให้นะ รอก่อนนะแก) เรนรีบพูดแล้ววางสายไป

“เดี๋ยวก็คงมามั้ง” ฉันหันไปบอกกับพี่พาร์ท

  พรึบ

“ฟะ...ไฟดับ” ชิบแล้ว ฉันกลัวความมืดด

“ฮืออ ฮือ” ฉันร้องออกมาแล้ว

“เห้ย!! เป็นไร” พี่พาร์ทเข้ามาหาฉันที่นั่งคุดอยู่มุมลิฟต์

“กะ..กลัว ฉะ...ฉันกลัว”

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ด้วยไม่เป็นไรหรอกนะ” พี่พาร์ทปลอบอย่างอ่อนโยน

“อือ” ฉันตอบไปสั้นๆ

    ผ่านไป20 นาที

“แก!! เป็นไงบ้าง” มุกกับเรนรีบเข้ามาหาฉันทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก

“อะ...โอเค” ฉันรีบลุกออกจากลิฟต์ทันที แต่คงเพราะรีบลุกไปหน่อยฉันเลยรู้สึกมึนๆจนล้มลงไปอีก

“เพ้นท์!!! แกโอเคไหม” มุกเข้ามาถามฉันอีก

“ฉะ...ฉัน” ลัวฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย.................

         15.45น.

“อือ...” ฉันครางออกมาเบาๆ

“ไอ้เพ้นท์เป็นไงบ้าง”  มุกเข้ามาถามเป็นคนแรก

“ฉันโอเคแล้ว” ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆห้องเจอมุก เรน พี่ท็อป พี่เก้า ละพี่พาร์ท อยู่กันครบเลย

“ถ้าแกหลับต่ออีกชั่วโมงนึงฉันว่าคงต้องหามส่งโรงพยาบาลแล้วล่ะ” เรนแซวฉัน

“ถ้าฉันต้องเข้าโรงพยาบาลแล้วแกจะขำไม่ออก แล้วคาบบ่ายเรียนอะไรมั้งอ่ะ” ฉันถาม

“คาบจารย์แก้ว”

“ห๊าา ชิบแล้ว” คาบจารย์แก้ว แกไม่ได้สอนยากหรอกนะแกต่แกไปเร็วจนตามไม่ทันปกติอาจารย์ท่านอื่นสอน1เรื่อง2-3คาบ แต่จารย์แก้วสอน2เรื่อง1คาบ แล้วฉันจะไม่ว่าอะไรเลยถ้ามันไม่ใช่วิชาอังกฤษ

“ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้เรนจดโน้ตไว้แล้ว” ว่าแล้วมุกก็โยนสมุดมาให้ฉันเล่มหนึ่ง

“thank you” ฉับต้องขอบคุณมันเพรราะฉันเกียดอังกฤษที่สุด:(
"เออๆ ฉันกลับแล้วนะ" เรนลาฉันแล้วเดินออกไปพร้อมกับพี่เก้า
"ฉันไปด้วย พี่พาร์ทฝากยัยเพ้นท์ด้วยน้า" มุกพูดแล้วเดินออกไปกับพี่ท็อป ทิ้งฉันหมดเลย
"เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ" พี่พาร์ทพูดพลางเก็บของใส่กระเป๋า
"ไม่เป็นไร" ฉันตอบกลับไปแล้วกระโดดลงจากเตียงแต่ร่างกายฉันยังไม่สามารถทรงตัวได้เลยเซไปตามระเบียบ
"ทำมาเป็นปากดี" พี่พาร์ทว่าฉัน
"ไปกันพี่รีบ" พี่พาร์ทเร่ง
"ถ้าพี่รีบก็ไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้นะ" ฉันพูดออกไประหว่างท่างที่เดินไป
"พี่อยากไปส่ง รออยู่ตรงนี่นะ" พี่พาร์ทหาเขาไปในโรงจอดรถจักรยานยนต์
"มาขึ้นมา"
":(" ฉันเบะปากแล้วขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายรถมอไซต์พี่พาร์ท
"พี่ขับเร็วกว่านี้ไม่ได้หรอไง" ฉันเร่งพี่พาร์ท ขับแบบนี้อีกไม่นานเต่าคงงับล้อรถพอดี
"ขับเร็วมันผิดกฏจราจรนะ" พี่พาร์ทหันมาเถียง
"เร็วๆเถอะน่าา" ฉันเร่งะพี่พาร์ทอีกรอบ
"ได้ๆเกาะพี่ให้แน่นๆด้วยล่ะ" พี่พาร์ทพูดแต่พอฉันไม่เกาะพี่พาร์ทก็ขับรถเซไปเซ่มาจนฉันต้องเกาะจนได้ สุดท้ายพี่แกก็ขับเร็วขึ้นมานิดเดียว ขีดเส้นใต้ นิดเดียว จริงๆ
    ณ ที่บ้านฉัน
"ถึงแล้วก็ลงไปสิ" พี่พาร์ทไล่ฉันลง
"ย่ะ ยังไงก็ขอบคุณนะ" ฉันพูดประโยคหลังออกไปเบาๆ
"น้องเพ้นท์บอกว่าอะไรนะครับ" พี่พาร์ททำหน้ายคยวนพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
"ฉันบอกว่า...ขอบคุณนะ!!"  ฉันตะโกนใส่หูพี่พาร์ท
"ครับได้ยินแล้วครับ แต่พี่ขอเปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหมครับ" พี่พาร์ทยิ้มแปลกๆ
"อะไร" ฉันถามออกไปอย่างประมาท
"ก็......จุ๊บ" อะ...ไอ้พี่พาร์ท หะ...หอมแก้มฉัน ไอ้พี่พาร์ทหอมแก้มฉัน
"พี่ได้ของตอบแทนแล้วพี่ไปล่ะนะ" ยังไม่ทันที่ฉันจะหายอึ่งไอ้พี่พาร์ทรีบชิ่งหนีไปซะก่อน
"ไอ้พี่บ้า หอมแก้มฉันทำไม ชอบฉันหรือไง" ฉันพรึมพรำกับตัวเองเบาๆ จริงๆฉันก็รู้สึกดีล่ะที่มีพี่เค้าอยู่ข้างๆแต่อย่างว่าเพิ่งเจอกันไม่ถึง1วัน จะชอบกันเลยก็คงแปลกไปหน่อยแต่จากนี้ไปคงได้รู้จักกันมากขึ้นนะ พี่พาร์ท
       14 กุมภาพันธ์
วันวาเลนทายยย~ หึแทนที่ฉันจะมีความสุขแต่กลับไม่มีความสุขเลยก็พี่พาร์ทน่ะสิโกรธอะไรฉันก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วป่านี้ไปตายที่ไหนก็ไม่รู้
"น้องเพ้นท์ครับ" รุ่นพี่คนหนึ่งที่ฉันอาจจะรู้จักมั้งเรียกฉันตอนที่กำลังจะขึ้นลิฟต์ไป
"ค๊ะ" ฉันหันไปตามเสียงเรียก
"เอ่อ... พี่ให้ครับ น้องน่ารักมากเลยนะ" พี่คนนั้นยื่นดอกไม้ให้ฉัน
"ขอบคุณค่ะ" ฉันรับดอกไม้แล้วยิ้มๆตอบไปก็ตอนนี้ฉันมีคนอยู่ในหัวใจแล้วนิแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะอย่าเข้าใจผิดล่ะ
"ฉันไปก่อนนะคะ" ฉันบอกลาพี่เค้าทันที
"ครับ" และแล้วพี่แกก็เดินจากไป
"เอ๊ะ!!!"ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ ก็ข้างในลิฟต์ตกแต่งสวยมากมีดอกกุหลาบ ดอกคาร์เนชั่น ดอกลิลลี่ และอื่นๆอีกมากมายประดับไว้ แน่นอนฉันคงไม่กล้าเข้าถามมันไม่มีรูปฉันอยู่ในลิฟต์นั่น!!! ฉันก้าวเข้าไปในลิฟต์ทำให้ฉันนึกถึงวันที่ติดอยู่ในลิฟต์กับพี่พาร์ท นึกแล้วคิดถึงจัง
"นัดเจอเธอเมื่อไหร่ไรต้องไปช้า
คิดถึงเธอแต่ดันไม่โทรหา
น่าหรอกนะ ที่เธอจะเอือมระอาเหลือเกิน
ถึงลืมวันเกิดเธอเมื่อวานนี้ ฉันยังจำขึ้นใจว่าเดือนนี้
ขออีกปี จากนี้จะเมมจะเมมไว้เลย
ก็ยังไม่ดีพร้อม แค่พร้อมจะพยายามเพื่อให้เธอเห็น
ขอบคุณที่ใจเย็น จะเป็นยังไงๆก็ช่วยรอนะ รอนะ
อย่าเพิ่งไปรักใคร อย่าเพิ่งแอบไปชอบใคร
อย่าเพิ่งมองใครนอกจากฉัน
ก็จะรับประกัน ก็ฉันรับประกัน
จะเป็นคนนั้น เป็นคนนั้น
คนในฝัน เธอช่วยไว้ใจ
แค่ยังไม่เข้าตา แต่อยากให้เธอเข้าใจ
วันนี้มีดีแค่รักเธอกว่าใคร
ขออภัย อยู่ในช่วงปรับปรุง
แต่วันพรุ่งนี้ วันพรุ่งนี้
วันพรุ่งนี้มันต้องดีกว่า"พี่พาร์ทร้องเพลงที่ฉันชอบมากอยู่หน้าลิฟต์
"เป็นไงบ้างชอบไหม" พี่พาร์ทถาม
"ชอบไร" ฉันถามกลับไปแบบหน้าบึ่งๆ ห้ามยิ้ม ยิ้มไม่ได้เดียวเสียฟอร์ม
"ชอบ....ลิฟต์ไง" พี่พาร์ทถาม โธ่ ไอ้เรานึกว่าจะถามว่าชอบพี่ไหม หมดกัน
"ก็ชอบ พี่จัดใช่ปะ เว่อร์ดี" ฉันยิ้มแบบกวนประสาทไปให้พี่พาร์ท
"โอเคแล้ว....คนจัดล่ะชอบไหม" คำถามนี้ทำเอาฉันอึ่งไปเลย
"พี่ชอบเพ้นท์นะต้องแต่วันแรกที่เจอไม่สิก่อนหน้านั้นอีก ที่พี่ย้ายมาเรียนที่นี่ทั้งๆที่อยู่ม.5แล้วส่วนหนึ่งก็เพราะเพ้นท์ พี่ไม่มีอะไรจะพูดนะนอกจากพี่ชอบเพ้นท์" พี่พาร์ทพูด อึ่งนะเนี้ย
"เว่อร์ไปและ" ฉันเริ่มหลุดฟอร์มและเผลอยิ้มออกมาได้ไง
"แล้วชอบไหม"
"ก็ชอบ" หลุดก็หลุดไปไม่สนแล้วโว้ย!!
"งั้นเป็นแฟนกับพี่นะ" พี่พาร์ทขอฉันเป็นแฟนแล้ว
"ค่าาา" พี่พาร์ทตกใจนิดหน่อย ตายล่ะฉันไปพูดคะ ขาออกไปได้ไง
"พูดแบบนี้แล้วน่ารักดีออก" พี่พาร์ทชมฉัน
"ฉันไม่มีทางพูดอีกแล้วชิ" ฉันพูดแล้วทำท่าจะเดิน
หนี
"เดียวสิ" พี่พาร์ททำหน้านิ่งๆ
"ไหนๆก็เป็นแฟนกันแล้วขอมัดจำหน่อยสิ" พี่พาร์ทพูด
"มัดจำอะไร ยังไง" ฉันถาม
"แบบนี้ไง.....จุ๊บ" ไอ้พี่พาร์ทจูบฉับเบาๆ
"ไอ้พี่พาร์ทบ้า" ฉันผลักไอ้พี่พาร์ทเบาๆให้พ้นทาง
"จะหนีไปไหนรอแฟนด้วยสิครับ" พี่พาร์ทตะโกนตามหลังมานี่จะให้รู้กันทั้งชั้นเลยใช่ไหม
"โว้ยย!!! อะไรนักหนา"
"ก็เป็นแฟนกันก็ต้องรอกันสิ" พี่พาร์ททำหน้าเหมือนเด็กที่โดนดุ
"เออๆ" ฉันไม่สนใจแล้วเดินต่อไปแต่ช้ากว่าเดิม
"เพ้นท์ชอบพี่บ้างไหม" พี่พาร์ทเดินมาอยู่ข้างๆฉันแล้วถาม
"ฉัน...." ฉันควรตอบดีไหม
"ตอบพี่เถอะพี่ขอร้อง" พี่พาร์ททำสีหน้าจริงจัง
"ฉัน....ฉันไม่ได้ชอบพี่" ไหนๆก็ไหนล่ะขอแกล้งสักหน่อยดีกว่า พี่พาร์ทหน้าเจื่อนไปเลย555
"แต่ฉันรักพี่มากกว่า^^" ฉันตอบไปยิ้มๆ
"ขอบคุณนะที่รักกัน" พี่พาร์ทดึงฉันเข้าไปกอด เรื่องทั้งหมดนี่อาจจะเริ่มต้นเร็วแต่ฉันเชื่อว่าฉังกับพี่พาร์ทต้องคบกันไปอีกนาน เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะฉันรักพี่พาร์ทไง